05 sierpnia 2018
O darach Ducha Świętego - mówieniu językami i prorokowaniu
Mówienie językami i prorokowanie to dwa dary, które wzbudzają najwięcej kontrowersji w dzisiejszym świecie chrześcijańskim. Jedni mówią, że one już przeminęły, inni że niepotrzebne. Czyżby? A co mówi na ich temat Biblia?
Każdy tłumacząc swoje stanowisko w tej sprawie powołuje się na Pismo Święte. Ale żeby we właściwy, zgodny z prawdą sposób dowiedzieć się na ich temat wystarczy po prostu czytać i przyjmować to, co w jasny i bezpośredni sposób odnosi się do tematu.
Odnoszę wrażenie, że Pan Bóg wiedząc jaki będzie stosunek do tych darów w dzisiejszych czasach natchnął apostoła Pawła by to im właśnie poświęcił aż cały rozdział, w którym to jak ojciec dzieciom tłumaczy co i jak.
Zapraszam do wspólnej wędrówki przez ten, czternasty, rozdział pierwszego listu do Koryntian.
Gdyby pojawiły się pytania, ale nie tylko, zapraszam do kontaktu.
List do Efezjan 4, 1-16
„Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze,
Z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości,
Starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju:
Jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania;
Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
A każdemu z nas dana została łaska według miary daru Chrystusowego.
Dlatego powiedziano: Wstąpiwszy na wysokość, Powiódł za sobą jeńców I ludzi darami obdarzył.
A to, że wstąpił, cóż innego oznacza, aniżeli to, że wpierw zstąpił do podziemi?
Ten, który zstąpił, to ten sam, co i wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnić wszystko.
I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,
Aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego,
Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej,
Abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu,
Lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa,
Z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości”
Pierwszy list do Koryntian 14, 1-33
„Dążcie do miłości, starajcie się też usilnie o dary duchowe, a najbardziej o to, aby prorokować.
Bo kto językami mówi, nie dla ludzi mówi, lecz dla Boga; nikt go bowiem nie rozumie, a on w mocy Ducha rzeczy tajemne wygłasza.
A kto prorokuje, mówi do ludzi ku zbudowaniu i napomnieniu, i pocieszeniu.
Kto językami mówi, siebie tylko buduje; a kto prorokuje, zbór buduje.
A pragnąłbym, żebyście wy wszyscy mówili językami, lecz jeszcze bardziej, żebyście prorokowali; bo większy jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby zbór był zbudowany.
Tak tedy, bracia, jeżeli przyjdę do was i będę mówił językami, jakiż pożytek z tego mieć będziecie, jeśli mowa moja nie będzie zawierała czy to objawienia, czy wiedzy, czy proroctwa, czy nauki?
Wszak nawet przedmioty martwe, które dźwięk wydają, jak piszczałka czy cytra, gdyby nie wydawały tonów rozmaitych, to jak można by rozpoznać, co grają na flecie, a co na cytrze?
A gdyby trąba wydała głos niewyraźny, któż by się gotował do boju?
Tak i wy, jeśli językiem zrozumiale nie przemówicie, jakże kto zrozumie, co się mówi? Na wiatr bowiem mówić będziecie.
Wiele, zaiste jest rozmaitych dźwięków na świecie, i nie ma niczego bez dźwięku;
Gdybym tedy nie znał znaczenia dźwięków, byłbym dla tego, kto mówi, cudzoziemcem, a ten, co mówi, byłby dla mnie cudzoziemcem.
Tak i wy, ponieważ usilnie zabiegacie o dary Ducha, starajcie się obfitować w te, które służą ku zbudowaniu zboru.
Dlatego ten, kto mówi językami, niechaj się modli o dar wykładania ich.
Bo jeśli się modlę, mówiąc językami, duch mój się modli, ale rozum mój tego nie przyswaja.
Cóż tedy? Będę się modlił duchem, będę się modlił i rozumem; będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i rozumem.
Bo jeżeli wysławiasz Boga w duchu, jakże zwykły wierny, który jest obecny, może rzec na twoje dziękczynienie: Amen, skoro nie rozumie, co mówisz?
Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje.
Dziękuję Bogu, że ja o wiele więcej językami mówię, niż wy wszyscy;
Wszakże w zborze wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych pouczyć, niż dziesięć tysięcy słów językiem niezrozumiałym.
Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale bądźcie w złem jak niemowlęta, natomiast w myśleniu bądźcie dojrzali.
W zakonie napisano: Przez ludzi obcego języka i przez usta obcych mówić będę do ludu tego, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan.
Przeto mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących, a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących.
Jeśli się tedy cały zbór zgromadza na jednym miejscu i wszyscy językami niezrozumiałymi mówić będą, a wejdą tam zwykli wierni albo niewierzący, czyż nie powiedzą, że szalejecie?
Lecz jeśli wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo zwykły wierny, wszyscy go badają, wszyscy go osądzają,
Skrytości serca jego wychodzą na jaw i wtedy upadłszy na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna: Prawdziwie Bóg jest pośród was.
Cóż tedy, bracia? Gdy się schodzicie, jeden z was służy psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny językami, inny ich wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu.
Jeśli kto mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwyżej trzech, i to po kolei, a jeden niech wykłada;
A jeśliby nie było nikogo, kto by wykładał, niech milczą w zborze, niech mówią samym sobie i Bogu.
A co do proroków, to niech mówią dwaj albo trzej, a inni niech osądzają;
Lecz jeśliby ktoś inny z siedzących otrzymał objawienie, pierwszy niech milczy.
Możecie bowiem kolejno wszyscy prorokować, aby się wszyscy czegoś nauczyli i wszyscy zachęty doznali.
A duchy proroków są poddane prorokom;
Albowiem Bóg nie jest Bogiem nieporządku, ale pokoju. Jak we wszystkich zborach świętych”
Biblia Warszawska
